Dit is mijn ode aan de lanterfanters,
de flierefluiters, de dagdieven, de baliekluivers.
Lange tijd haalde ik mijn neus voor jullie op. Excuus daarvoor. Het komt door mijn oma: bij haar om de hoek woonde een meneer die zijn dagen starend in zijn voortuin sleet.
"Hij is snel", zei Yuf, "nieuwste model robot. Kan 45 km/uur rennen en dat 2 dagen volhouden voor zijn accu leeg is. Let op hoe ik dit doe"
Hij pakte een slinger, als waar je een tennisbal voor je hond mee weggooit, deed er een bol klei in en slingerde die naar model MQ-25-revB. De bol kwam precies op het scharnier van zijn knie.
"Zijn robotvingers krijgen het er niet af en als het hard wordt, valt hij om. En dan is hij voor ons".
Zijn grijns was bijna net zo eng als de robot zelf.
Hester kon vliegen. Althans, dat beweerde ze tijdens haar introductieweek bij de studentenvereniging, maar tot een test kwam het niet, mede dankzij de focus op ontgroeningen.
In het tweede jaar van haar studie was ze echter een keer zó dronken dat ze haar kunsten wilde demonstreren. Op de 8e etage stapte ze over de rand en liet zich vallen.
In shock rende iedereen naar beneden: niets. Een kreet boven hen liet hen opkijken; daar vloog ze, zwaaiend met de fles wodka die ze mee had gejat.
Ik werd dood wakker, dat was raar; de wereld zag er ineens heel anders uit. Ik stond op en keek achterom naar mezelf, nog liggend op bed. Mijn vrouw naast me, onwetend van wat haar te wachten stond, tegen mij aan genesteld, haar arm om mij heen.
"Nou, duurt het nog lang?" hoorde ik bij de deur. Een figuur in cape gebaarde dat ik mee moest komen. Maar eigenlijk had ik geen zin; de vogels begonnen al te fluiten en ik miste mijn vrouw nu al.
Ga maar zonder mij, zei ik, ik blijf nog even
Ik lig met 39 graden koorts op de bank. Op de plek waar tot gisteren een weelderige cactus stond, zit Albert Einstein al de hele ochtend te oreren over het belang van lichaamsbeweging.
Mijn gezin is het huis ontvlucht en eerlijk, dat is beter voor iedereen.
Het onvermogen om deze staat van zijn te accepteren, gecombineerd met mijn talent voor overdrijving, samengebald in een kokend lichaam, maakt dit de ergste griep ooit.
Lees mijn verhaal hier: https://www.schroder.blog/p/cactus-albert
Terwijl sirenes loeiden ging carnaval gewoon door. De stad denderde in polonaise door de straten. Toen de vijand binnenmarcheerde, raakten ze verstrengeld in de sliert hossende feestvierders. Een generaal brulde: 'Aanvallen!', maar kreeg een confettikanon in zijn gezicht. Een dronken prins carnaval sloeg een arm om hem heen. 'Jongen, jij hebt dorst!' De muziek zwol aan. Iemand gaf een biertje aan een soldaat. Toen zette de generaal voorzichtig een stap naar links, toen naar rechts...
#zkv
Homoooo! Ik kijk op, maar het is niet aan mij gericht, maar aan de man aan de overkant van de straat. Waarom roep je dat? Vraag ik de alfa-aap die het roept. Hij is een vuile homo, is het antwoord.
Denk even na, zeg ik, als hij homo is, zit hij niet achter de vrouwen aan, dus meer voor jou.
Het duurt even maar dan klikken beide hersencellen in elkaar; ja, dat is zo, homo's goed! Ben jij homo? Nee, geef ik toe.
Heterooooo! Roept hij en komt vervolgens dreigend op mij af.
Voor zijn voorschot op Valentijn wipte hij snel zijn bitjes uit. Met de gramschap van zijn vader die de ortho betaalde rekende hij later wel af. #zkv
Terwijl wereldmachten via chatbots menselijkheid veinzen, zet ik streepjes met pastel. Bekijk mijn schetsboek.
Harold kwam per ongeluk achter zijn bijzondere gave; toen de overvaller voor hem stond, keek hij die zo intens hatend aan, dat die dood neer viel.
Zware criminelen volgden; de ene na de andere viel 'plotseling' dood neer. Dat ruimde lekker op. Toen volgden de kleinere criminelen, toen de klootzakken, de eikels en de hufters. Harold kreeg er zowaar bijna plezier in.
Maar toen hij besefte wat hij werkelijk aan het doen was, besloot hij nog één slachtoffer te maken en pakte zijn spiegel #zkv
Er was eens een man die gek was op drop.
Iedereen kende hem niet anders dan met een lange staaf drop in zijn mond.
Zelfs na zijn overlijden ging het gerucht dat hij 's nachts door de straten spookte met een dropstaaf in zijn mond. Sindsdien viert men zijn sterfdag op 8 januari als Sint Dropsdag, Op die dag mag iedereen, heel de dag drop eten. Ook zijn verjaardag wordt gevierd, maar omdat niet bekend is wanneer hij jarig was, mag iedereen zelf bepalen wanneer het tweede sint Dropsdag is.
Ik geef toe: eerder vandaag moest Jo de rits van mijn jas nog dichtdoen, terwijl ik snikte dat de pijn bijna ondragelijk was. Nu, oog in oog met fysiotherapeut Myriam, geef ik het een ‘vijf, misschien een vier’. Voor me ligt een stencil met tien emoticons.
https://www.schroder.blog/p/mijn-lichaam-is-een-tamagotchi
"Henk had zich eens grondig verdiept in het Wilhelminapark, de eerste forensenwijk van Zeist. Hij hees ons monter in zijn virtuele paardentram. We lieten het stinkende Utrecht achter ons en trokken naar het bosrijke Zeist: dé plek waar rijke stadslieden hun zomerverblijf hadden." Lees mijn column op: https://www.schroder.blog/p/historische-mokkataart
#zkv
"Die kun je zo weer afwassen"
Aldus mijn schoonmoeder, die er geen probleem in zag de etensresten in een koekenpan aan de hond te serveren die hem vervolgens netjes uitlikte.
En de pan wérd daarna ook altijd netjes afgewassen, dus op zich was er niet zoveel aan de hand.
Tot de dag dat ze hem weer van buiten op ging halen en de hond als dank een flinke drol in de pan had achtergelaten.
"Waar is de pan" vroeg ik, toen ze met lege handen weer binnen kwam.
"kliko" zei ze alleen maar
Anton was gevoelig voor muziek; eenmaal een deuntje gehoord, bleef het dagenlang in zijn hoofd zitten en neuriede hij het ongemerkt de hele dag door.
Dat was meestal niet zo erg, maar werd pijnlijk nadat hij in zijn vrienden-app een flauw filmpje zag, voorzien van fascistisch deuntje.
En toen hij bij een excursie naar voormalig kamp #Westerbork eruit werd uitgegooid omdat hij "Auf der Heide blüht ein kleines Blümelein" had geneuried, vroeg hij zich oprecht af wat hij verkeerd had gedaan #zkv
Er hing een vreemde stilte. Ooit bruisend van ideeën, lag het nu verlaten. De oprichter, ooit vol vuur, was al maanden niet meer online. Berichten bleven onbeantwoord, nieuwe leden verdwenen net zo snel als ze kwamen. Slechts een handvol schrijvers bleef trouw, hun verhalen verzonken in de lege ruimte.
#zkv
Verbaasd keek de stagiair naar het beoordelingsformulier dat de ervaren dierenarts net aan hem gegeven had.
Ik snap het niet, zei hij. Die onvoldoende voor dierverzorging wel, want ik had die teckel van mw Grijpstra niet moeten opvoeren aan de tijger van de dierentuin. Maar hoezo heb ik dan wel een voldoende voor diervoeding?
De ervaren dierarts glimlachte en zei: weet jij hoeveel vlees een tijger per dag nodig heeft? Dat is precies het gewicht van een teckel. #zkv
